Danuta Szaflarska urodziła się 6 lutego 1915 roku na Sądecczyźnie. W połowie lat 30. XX w. przeprowadziła się do Warszawy, gdzie w 1939 roku ukończyła Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej.

14 września debiutowała w spektaklu Szczęśliwe dni (reżyseria: Bronisław Dąbrowski). Do 1941 roku występowała w Teatrze Polskim w Wilnie (głównie w sztukach Stanisławy Perzanowskiej i Michała Meliny), następnie w teatrach konspiracyjnych (1942–1945). Brała udział w powstaniu warszawskim jako łączniczka. W 1945 wystąpiła w głównej roli w pierwszym polskim filmie powojennym – Zakazane piosenki. Po wojnie występowała w Teatrze Starym w Krakowie (1945–1946), Teatrze Kameralnym w Łodzi (1946–1949), Teatrze Współczesnym w Warszawie (1949–1954), Teatrze Narodowym w Warszawie (1954–1966), Teatrze Dramatycznym w Warszawie (1966–1985) i w Teatrze Rozmaitości (od 2010).

Grała w filmach cenionych reżyserów, takich jak:

  • Leonard Buczkowski (m.in. “Zakazane piosenki” i “Skarb”);
  • Jan Rybkowski (m.in. “Warszawska premiera”);
  • Różewicz (m.in. “Głos z tamtego świata”);
  • Tadeusz Konwicki (“Dolina Issy”);
  • Andrzej Wajda (“Korczak”);
  • Dorota Kędzierzawska (m.in. “Diabły, diabły” i “Pora umierać”);
  • Agnieszka Holland (Janosik. Prawdziwa historia).

W 2007 została nagrodzona wyróżnieniem dla najlepszej aktorki podczas 32. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, za rolę w filmie “Pora umierać”. Wcześniej dwukrotnie, w latach 1991 (za “Diabły, diabły”) oraz w 1993 (za “Pożegnanie z Marią”) zdobyła na tym festiwalu wyróżnienie dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Nagrodzona Złotą Kaczką 2008 dla najlepszej aktorki stulecia kina polskiego.

8 marca 2008 odsłoniła swoją gwiazdę w Alei Gwiazd, na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi. Była dwukrotnie zamężna, ma dwie córki – Marię z Janem Ekierem i Agnieszkę z Januszem Kilańskim. Mieszka w Warszawie.

Źródło: Wikipedia