Ważnym pytaniem, które stawiamy sobie w życiu jest: Kim jestem, lub jaki jestem. Aby nasze życie było szczęśliwe, należy siebie nieustannie poznawać i podejmować zmiany na lepsze. Każdy z nas przecież boryka się z takimi cechami charakteru, które wymagają wewnętrznej odwagi i pracy… Artykuł prezentowany może pomóc nam w podjęciu określonych kroków. Powodzenia Drodzy Czytelnicy! Zastanówmy się najpierw co składa się na obraz samego siebie…? W pierwszej kolejności autentyczne odczuwanie i szanowanie własnych przeżyć i doświadczeń, również umiejętność realistycznej oceny swoich mocnych i słabych stron. Jednak warto pamiętać, że im bardziej nasze poczucie własnej wartości zależy od osiągnięć, tym ta ocena jest trudniejsza. Już starożytni Grecy zadawali sobie pytanie Kim jestem? Jaki jestem? Doszli oni do wniosku, że istnieją cztery temperamenty, które kształtują życie człowieka: choleryczny, melancholiczny, flegmatyczny i sangwiniczny. Pojęcia te są w obiegu do dziś, i, niestety, stanowią niekiedy zgubne “szufladki”. ” Od kiedy psycholodzy zaczęli badać naukowo rozmaite osobowości, wyjaśniło się kilka faktów:

1. Wszystkie szufladki to bzdura. Cechy osobowości opisuje się nie jako “typ”, lecz bardziej sensownie jako “cechy charakteru”. Mają one dwa bieguny (na przykład introwertyczny – ekstrawertyczny), a większość ludzi plasuje się gdzieś pośrodku;
2. Niektóre cechy są bardzo stabilne. Inne zmieniają się z upływem czasu albo na skutek naszej pracy nad nimi;
3. Do najbardziej stabilnych cech należą:

• w płaszczyźnie kontaktów z ludźmi: potrzeba bliskości bądź dystansu;
• w porządku dnia codziennego – potrzeba zmian albo stałego porządku;
• w sposobie myślenia – tendencja do rozumowania abstrakcyjnego, głęboko ujmującego problem albo konkretnego, raczej prostego.

Zadanie zharmonizowania własnych zdolności i zainteresowań z wymaganiami i wyzwaniami, jakie stawia współczesny świat, jest dzisiaj sprawą szczególnie ważną. W wielu dziedzinach uzyskaliśmy tak wysoki poziom specjalizacji i panuje tak wielka presja na osiąganie sukcesów, że z pewnością o wiele zdrowszy i szczęśliwszy będzie ten, kto czuje, że to, co robi, jest zgodne z tym, kim jest.

Co możemy zatem dla siebie zrobić?

• Po PIERWSZE: nie bój się informacji zwrotnych o sobie ze strony otoczenia! To, jak odbierają cię inni, nie jest wprawdzie “prawdą o tobie”, lecz są w tych opiniach istotne wskazówki, które ułatwią ci tworzenie obrazu samego siebie. Jak inni widzą twoje uzdolnienia? Czy istnieje w ich uwagach wspólny wątek? Opinie spontaniczne, o które nie prosiliśmy, są mniej przydatne, ponieważ mogą wyrażać bardziej potrzebę tego, kto je wyraża, i zależeć od jego stosunku do nas. Natomiast informacje, o które specjalnie się zwróciliśmy, są bardziej obiektywne (pod warunkiem, że nasze pytanie jest poważne; Czy trudno mi zaakceptować to, co usłyszałem? Z czym się nie zgadzam? Co mogę przyjąć?
• Po DRUGIE: UCZ się rozróżniać “twarde jądro” swojej osobowości od tego, co jest zmienne.
• Po TRZECIE: “wielka piątka”, czyli najważniejsze cechy charakteru. Niektóre cechy osobowości wydają się u większości ludzi dosyć stabilne. Trzeba je znać – i przyjąć takimi, jakimi są. Poniżej podajemy oba bieguny tych cech. (Pamiętajmy, że większość ludzi mieści się raczej pośrodku).

Potrzeba bliskości – potrzeba dystansu. Po stronie bliskości: serdeczne ciepło, potrzeba harmonii, gotowość do poświęceń, relacje oparte na emocjach. Po stronie dystansu: powściągliwość wobec otoczenia, świadomość własnych potrzeb, obiektywizm w relacjach z innymi, rzeczowość.

Potrzeba zmiany – potrzeba stałości. Po stronie zmiany: szybkie nudzenie się, kreatywność, otwartość na to, co nowe, niekonwencjonalność. Po stronie stałości: uporządkowanie, planowanie, dokładność, pedanteria, poprawność.

Introwersja – ekstrawersja. Introwertyk: skierowany do wewnątrz, ma bogatą fantazję, raczej mało przyjaciół, którymi są za to ludzie naprawdę bliscy; jest twórczy raczej w samotności; niechętnie przebywa w nieznanych grupach, a chętnie w odosobnieniu. Ekstrawertyk: otwarty na nowe spotkania, szybki w kontakcie, kreatywny raczej w grupie, ma potrzebę rozmowy, będąc sam, szybko czuje się samotny.

Emocjonalność silna – emocjonalność stabilna. Emocjonalność wybitnie silna: intensywne uczucia, wahliwość emocjonalna, wrażliwość, niepowściągliwość, przy dobrym nastroju wesołość i szarmanckość. Emocjonalność stabilna: zachowywanie spokoju w “nerwowych” sytuacjach, odporność na stres, mała aktywność w kontaktach z innymi, opanowanie, trzeźwość.

Myślenie konkretne – myślenie abstrakcyjne. Myślenie konkretne: nieskomplikowanie, wybieranie prostych rozwiązań, zwracanie uwagi na to, co jest na pierwszym planie, zajmowanie się raczej rzeczami niż ideami. Myślenie abstrakcyjne: zwracanie uwagi na rzeczy głębsze, drugoplanowe, skomplikowanie, poszukiwanie zasadniczych reguł, intelektualizm w podejściu do spraw, zajmowanie się raczej ideami niż rzeczami.

Tych pięć wymienionych par zestawiających biegunowe cechy charakteru powinno się koniecznie brać pod uwagę na przykład przy wyborze zawodu. Inne cechy potrzebne w konkretnej pracy można w sobie wykształcić, chociaż może to kosztować sporo wysiłku. Niezależnie od tego, jak siebie oceniam – jestem kimś niepowtarzalnym i z pewnością mam swoje mocne i słabe strony.

Autor: Emilia Glugla, ekspert ds. relacji społecznych serwisu www.zdrowy-senior.org

szlachetnezdrowie.bloog.pl