Zakochujemy się z prędkością 400 km na godzinę – w takim tempie bodźce odbierane dzięki zmysłom docierają do mózgu i zaczyna się wydzielać hormon miłości – informuje endokrynolog i ginekolog doc. Paweł Madej ze Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach.

„Z punktu widzenia endokrynologii, neurofizjologii i seksuologii miłość to jest po prostu wydzielanie odpowiedniej grupy hormonów – burza hormonów zakłócająca nam widzenie świata” – wyjaśnił doc. Madej podczas piątkowej konferencji prasowej w Centralnym Szpitalu Klinicznym w Katowicach.

„Na etapie zauroczenia, kiedy spotykamy osobę, która najprawdopodobniej będzie nam odpowiadała, zmysły – węch, słuch, wzrok – powodują powstanie odpowiednich bodźców. Te bodźce rozprzestrzeniają się w mózgu z szybkością ponad 400 km na godzinę, dochodzą do odpowiednich części mózgu – do podwzgórza i w hipokampie zaczyna wydzielać się tzw. hormon miłości – fenyloetyloamina. Ten hormon wydzielany jest kilkanaście sekund po dotarciu tych bodźców do hipokampa. W konsekwencji dochodzi do reakcji biochemicznych, które określamy jako zakochanie” – dodał.

Stan ten powoduje irracjonalne zachowanie w stosunku do osób, co do których wykazujemy zainteresowanie – chcemy z nimi cały czas być, jesteśmy bezkrytyczni w stosunku do ich ewentualnych wad, robimy z nimi rzeczy, których na co dzień nie robimy, np. idziemy na basen, choć wcale nie umiemy pływać, do opery, choć nienawidzimy opery, ale chcemy z nią lub z nim tam być.

„Konsekwencją wydzielania fenyloetyloaminy jest wydzielanie dodatkowych hormonów w mózgu, do których należy szczególnie dopamina, serotonina i neuroadrenalina. Konglomerat tych hormonów powoduje, że nasze ciało zaczyna się inaczej zachowywać. Jesteśmy aktywni, możemy dzień i noc pracować bez objawów zmęczenia. Ponadto – drżenie rąk, rozszerzenie źrenic, zaczerwienienie, potliwość – to wszystko są cechy zakochania” – mówił specjalista.

Co ciekawe, zakochanie zostało zakwalifikowane jako choroba psychiczna przez WHO, ma nawet swój numer – F 63.9. „Oczywiście nie należy jej leczyć farmakologicznie” – zaznaczył doc. Madej.

Stan silnego zakochania nigdy jednak nie trwa wiecznie. „Ma swój czas, ten czas jest indywidualny dla par, średnio wynosi 2-3 lata. Po tym okresie poziom dominujących hormonów – czyli fenyloetyloaminy i dopaminy – opada. Jeżeli do tego czasu ten związek nie wytworzył innych relacji pozytywnych, m.in. seksualnych, to najprawdopodobniej się rozpadnie” – wyjaśnił specjalista.

Jeśli jednak związek trwa, to w organizmach tworzących go osób zaczynają być wydzielane zupełnie inne hormony – tzw. endorfiny, czyli morfinopodobne czynniki biochemiczne w mózgu. Należą do nich m.in. oksytocyna i wazopresyna. Oksytocyna jest hormonem płodności dla kobiet, hormonem pozwalającym sprowokować i wywołać poród, który jest też wydzielany w dużych ilościach podczas laktacji.

U mężczyzny dominuje wazopresyna, która w łączności z testosteronem daje poczucie silnego związku, wzajemnej pozytywnej zależności. „Jeżeli wytworzymy te pozytywne relacje i te hormony będą wydzielane, to związek prawdopodobnie przetrwa długie lata” – zapewnił doc. Madej.

Nauka potwierdza, że wiek nie jest barierą dla zakochania. „Można być zakochanym w wieku lat kilkunastu i 80 – nie starzejemy się w tym sensie, że te hormony nie są wydzielane” – podkreślił ekspert.

Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl